Onderweg 4 (2018) 5,27 (3 maart 2018)

Als God op aarde als koning komt optreden, wordt Hij opgehangen. In drie talen hangt het plechtig boven zijn hoofd: Jezus uit Nazaret, koning van de Joden (Johannes 19:19). De waarheid waar Hij van komt getuigen (Johannes 18:37) blijkt aanstootgevend en dwaas (1 Korintiërs 1:23). Typisch wat mensen vinden van eigenwijsheid: irritant en dom. Het is dan ook Gods minst populaire eigenschap: Hij is onvoorstelbaar eigenwijs.

Als enige op aarde blijft Hij geloven aan zijn oorspronkelijk gelijk. Als hemel en aarde uit liefde tot bestaan en leven gekomen zijn, dan moet liefde wel sterker zijn dan haat en goedheid sterker dan slechtheid. Niemand is zo vastbesloten al de schepper om het kwade te overwinnen door het goede, en door niets anders. Hij weet hoe mensen in elkaar zitten, maar sluit zich af voor wantrouwen en achterdocht. Wat er ook gebeurt, Hij blijft de God die aan iedereen het goede geeft, zonder voorbehoud en zonder verwijt (Jakobus 1:5). Jezus noemt zijn Vader juist daarom volmaakt, omdat Hij zijn zon laat opgaan over goede en slechte mensen en het laat regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen (Matteüs 5:45, 48).

We volgen het niet, vinden het dom en irritant: waarom grijpt God niet in bij al dat kwaad? En we vergissen ons: Hij grijpt wel in en reageert wel degelijk. God is alleen maar onmogelijk eigenwijs. Hij geeft goed op kwaad, laat kwaad meewerken voor iets goeds, waar de zonde toeneemt, breekt juist de genade in overvloed uit. Hij sterft liever zelf aan het kwaad dan het met kwaad te vergelden. ‘Voor mijn zoon zullen ze wel ontzag hebben’ (Matteüs 21:37). Het is eigenwijze logica van de God die liefde is en voor wie het kwaad onnavolgbaar is.

Het is weer veertigdagentijd. Tijd voor mensen voor wie het kwaad maar al te zeer navolgbaar is om tot inkeer te komen. En onszelf de vraag te laten stellen die bij deze eigenwijze God hoort: ‘Zet het kwaad bloed dat ik goed ben?’ (Matteüs 20:15).