Eind vorige eeuw was hij de huis-cartoonist van het tijdschrift Bij de Tijd. Bij elke ‘Tijdwaarneming’ (redactionele column) stonden tekeningen van Dokus. Ik wed dat ik niet de enige was die er bij elk nummer als eerste naar op zoek ging. Eindelijk kon er ook gelachen worden om die ernstige oude vrijgemaakte wereld. Toen dat eenmaal kon, kon niets blijven wat het was.

Vanmorgen begon de dienst waarin ik voor mocht gaan met de afkondiging dat Jo de Putter overleden was. Een geliefde man en vader, broer in Christus, noodgedwongen kamerbewoner in dat huis met vele kamers tot de tijd van de grote dans is gekomen. Het schrijnt: 1969-2015, rotziekte.

Voor bijna alle redactieleden van Bij de Tijd was Dokus destijds een onbekende. Hij stuurde tekeningen in, maar verscheen zelf niet. Zijn cartoons leidden in het blad een eigen leven, zonder enig verband met de teksten waar ze bij stonden. Pas op de afsluitende vergadering ontdekten we dat Dokus Jo was. Pas nu, nog weer vele jaren later, dringt tot me door dat het mee zijn werk was dat ons hielp om onszelf zo licht te nemen dat er na acht jaargangen vrolijk een punt gezet kon worden.

Inmiddels is het kerkelijke landschap onherkenbaar veranderd vergeleken met die vorige eeuw. En onwillekeurig denk ik vandaag: daar kon Dokus wel eens meer aan bijgedragen hebben dan al die fijne discussies die we verder voerden in en rond Bij de Tijd. De vrijgemaakte cirkeltjes waren altijd rond. Hij liet zien dat ze wel erg klein waren. Ideeën verdwijnen niet doordat ze met argumenten onderuit gehaald worden, ze vervliegen doordat ze uitgelachen worden, gereduceerd worden tot een mop. Pas wie hartelijk om zichzelf kan lachen is geschikt voor het koninkrijk der hemelen.

Daarom, en om nog zoveel meer: Jo, dank je wel. En doe alvast de groeten aan de Heer 😉