Onderweg 8 (2022) 9,13 (25 juni 2022)

Zoals elk kerkelijk jaar volgde ook dit jaar op Pinksteren het feest van zondag Trinitatis: we hebben God in drieën ontmoet en zie, Hij is één. Het deed me denken aan een opmerking in het Nederlands Dagblad van 15 april dat er op het gebied van verzoening nooit een dogma is geformuleerd. Ik vond dat een vreemde opmerking. Alweer lang geleden heb ik ergens geleerd dat het dogma over de drieëenheid in feite gaat over Jezus.

Juist de triniteitsleer haalt naar voren dat het echt God is die in Christus de wereld met zichzelf verzoend heeft (2 Korintiërs 5:19). Niet een extra gelukt mens, niet een eersteklas profeet of een groot voorbeeld van medemenselijkheid, nee, echt God zelf. Wat wil je nog meer van een dogma over de verzoening?

Nou ja, sommige mensen willen daar kennelijk nog wat invulling en uitwerking bij: dogmatische formuleringen, geijkt en afgewogen, over zonde en vergeving, over voldoening, bevrijding, deel krijgen aan de goddelijke natuur of nog iets wat toevallig centraal is komen te staan in de een of andere christelijke traditie.

Gelukkig heeft de Geest de kerk voor dat soort onmogelijke eenzijdigheden bewaard. Nu kan verzoening tenminste concreet worden tussen God en levende mensen. Waar het goede nieuws van Jezus’ leven als gave van God zelf de wereld doorgaat, blijkt telkens weer in de ontmoeting tussen Jezus en ons, cultureel bepaalde mensen, wat verzoening is en wat die uitwerkt. Voor de zichzelf opjagende westerling kon dat best eens zijn: tot rust komen en van je laten houden of je laten voeren met brood en wijn. Het dogma bij dit alles is niet die concrete uitwerking, maar de kern: het gaat hier werkelijk om de bron van leven die zich geeft in Jezus messias. Wat dat aanricht in mijn leven is een avontuur, geen dogma.