Bij de Tijd, jaargang 7 (1998-1999) 8 (april 1999)

Soms heb je dat. Meestal zo op de grens tussen wakker zijn en slapen, of tussen slapen en wakker worden. De gedachte is zó helder, het inzicht zó diep, dat je haast niet gelooft dat je het zelf bent die dit denkt. Ineens gaat je het licht op over iemand, over een situatie, over een probleem. Ineens zie je verbanden en overeenkomsten. Overweldigend. Zo overweldigend vaak dat je het ’s morgens al niet meer weet, of dat je in de auto naar je werk je hersens afpijnigt over wat je toch een uurtje geleden dacht. Maar soms blijft er iets van hangen. Lees verder →

Over de godsdienst van de opgewektheid

Bij  de Tijd, jaargang 7 (1998-1999) 7 (maart 1999)

‘Als ik ooit iemand zou vermoorden,’ zei pater Brown, ‘zou het waarschijnlijk een optimist zijn.’
‘Waarom?’ riep Merton geamuseerd uit. ‘Denk je dat mensen een hekel hebben aan opgewektheid?’
‘Mensen houden van regelmatig lachen,’ antwoordde pater Brown, ‘maar ik denk niet dat zij houden van een permanente glimlach. Opgewektheid zonder humor is iets buitengewoon irritants.’
‘… de godsdienst van de opgewektheid’ – ‘Dat is een wrede religie,’ zei de priester, en keek uit het raam. ‘Waarom konden ze hem niet eens wat laten huilen, zoals zijn vaders voor hem?’

Lees verder →