Onderweg 3 (2017) 23,27 (23 december 2017)

Als God op aarde als koning komt optreden, laat Hij zijn escorte achter (Lucas 2: 13). Zonder enige vorm van bescherming stelt Hij zich bloot aan mensen: zonder macht, zonder maskers, zonder manipulatie — een pasgeboren ingebakerd kind. Het blijkt typerend. Meer dan twaalf legioenen engelen blijven waar ze zijn (Matteüs 26: 53). Voor deze koning wordt niet gevochten. Daaruit blijkt dat Hij niet van hier is (Johannes 18: 36).

Wat wel van hier is, laat wel voor zich vechten: wie mij raakt wordt geraakt, wie niet horen wil moet voelen, wie niet werkt zal ook niet eten, van wie mijn vriend is ben ik de vriend, van wie ik iets geef verwacht ik iets terug, wie mij iets afneemt moet dat vergelden, goedschiks of kwaadschiks. Hier, in deze wereld, is het principe van de wederkerigheid alom tegenwoordig. Het is de motor van de macht, van de maskers en van de manipulatie. Die motor loopt op de belastingvrije kerosine van de zelfhandhaving, de overlevingstactiek van mensen die niet kunnen geloven dat ze geliefd zijn.

Misschien moet je ook wel God zelf zijn om zoiets aan te durven: werkelijk kwetsbaar zijn en als naakt, onbeschermd leven verschijnen. Ieder mens met enige levenservaring weet wel ongeveer hoe dat zal aflopen. Maar Jezus trekt zich daar niets van aan. Voor Hem is zelfhandhaving armoede, zelfovergave heerlijkheid en het principe van de wederkerigheid de leugen van de overste van deze wereld. Van het begin af aan is Hij de koning van het rijk waar het naakte bestaan geliefd is met een liefde die voor altijd blijft, sterker dan de dood.

Wat worden als een kind betekent, heeft Hij ons voorgedaan als eerste van al zijn daden onder de mensen. Zonder enige vorm van bescherming van je laten houden. Eenvoudiger kan het niet. Wat ingewikkelder is, kan zijn rijk niet binnengaan.